خط عشق

 

از آن زمان که دستی از غیب ،خطی از عشق و شوق الهی را بر صفحه ی دلم نگاشت ،از آتش این عشق سوزان ،آب شدم ،آه آه ،از دست این عشق و رنج بی پایانش .

ای نهایت خواسته ها !ای آخرین تکیه گاهم !من با این عشق ،تنها تو را می خواهم و بس .

از تپش های این دل بیقرار، بیم آن بود که سینه بشکافد ،پس دست بر سینه نهادم .

اما دست من هرگز حریف تپش های دلم نبود و با تکان دلم بالا و پایین می شد ،ناچار دست دیگرم را بر سر آن دست نهادم  که آرامَش کنم !

اما سرانجام دل از میان این بند و حصار ،بیرون آمده ،به پیش یاری شتافت که فنایش خواهد کرد و کاری هم از دست من ساخته نیست .

من با سیل اشک و آه آتشین ،از آن لحظه که دل از کف دادم ،به دنبال دل می شتابم ؛تا آنکه بانگی بر آمد که:

هر که با ما باشد ،به دیگران نظر و توجهی نخواهد داشت ؛خواه از اندوه بمیرد ،یا از شادی ،دل دگر به سوی تو باز نخواهد گشت !!

پس در تب و تاب عشق ،به پا خواستم  و از شدت شادی ها فریاد زدم :ای وای دلم !

آری ای یار بی همتای من !از آن روزی که تو را دیده ام ،دیگر برایم کفر و ایمان یکسان است .

آری دل ،او را به یقین می شناسد و به چشم می بیند و این شهودی است همیشگی .

آنکه ذات را بیند به صفت نظر نکند ،چه جلوه های صفت ،عاشقان را منعی در لباس عطاء است .

 

                                            محیی الدین بن عربی (560-638ه ق)

                                                        پدر عرفان نظری اسلامی

                                                       از: مجموعه رسایل ابن عربی

                                                         کتاب الأسراء،ص 31-32